ทั้งสี่คนเดินไปจนสุดทางและไม่นานก็มาถึงไหล่เขา

ข้าเห็นว่าด้านหลังของภูเขามีเงาของคานบ้านลางๆล้อมรอบด้วยต้นไม้สีเขียว สังเกตดีๆ มันก็ง่ายที่จะมองข้ามและมันเป็นที่พักผ่อนที่ดี

เมื่อข้าเดินเข้าไปดูลานบ้านก็ได้รับการต้อนรับจากจากหมู่เมฆและหมอกทำให้อารมณ์ที่เต็มไปขุ่นมัวกระจ่างขึ้น

นี่คือที่อยู่อาศัยของเทพ!

ที่นี่เท่านั้นที่คู่ควรกับที่พักของเทพ

หัวใจของพวกเขาทั้งสี่คนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกไปและพวกเขาก็เดินไปที่ลานด้วยความเคารพ

“พี่สาว หลิน, ปรมาจารย์หลี่ ชื่อ หลี่ เหนียนฟ่าน และเขากำลังไล่ตามชีวิตธรรมดา! เมื่อเจ้าเห็นเขาเจ้าต้องไม่ทำตัวผิดปกติเบื้องหน้าท่าน หลี่ ท่านแค่ต้องการใช้ชีวิตแบบธรรมดาอย่าลืมปฏิบัติกับเขาในฐานะมนุษย์ หลี่กงซีจะยินดีต้อนรับ! “ไป๋ ลั่วซวง เตือน

หลิน ชิงหยุน พยักหน้าแสดงความเข้าใจ

ปรมาจารย์ซ่อนเร้นล้วนมีงานอดิเรกของตัวเอง

ไป๋ ลั่วซวง ตะโกนอย่างระมัดระวังที่ประตู: “ปรมาจารย์หลี่ ท่านอยู่ที่บ้านหรือเปล่า”

หลี่เหนียนฟานกำลังรับประทานอาหารเช้าที่ลานด้านในเขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเขากำลังจะซดโจ๊กและมองออกไปที่ประตูด้วยความประหลาดใจ

เสียงฟังดูคุ้นเคย

มีเพียงไม่กี่คนที่เป็นแขกเขาและเขาก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใครเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

ไป๋ ลั่วซวง ยืนรออยู่ข้างนอกด้วยใบหน้าที่เขินอาย

ในตอนนี้ไป่หวู่เฉินดูเหมือนจะไม่ใช่ผเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ แต่เหมือนนักเรียนที่เห็นอาจารย์ เขาไม่กล้าหายใจแรง

เอี๊ยดดด

ประตูเปิดออก

ใบหน้าของ หลี่ เหนียนฟ่าน ดูประหลาดใจ

มีคนสี่คนมาที่นี่พร้อมกันทุกคนยืนรออยู่ข้างนอกอย่างเคารพบนใบหน้าของพวกเขาแสดงรอยยิ้มที่จริงใจ

ผู้ฝึกตนพลังอมตะได้มาเป็นกลุ่มเพื่อเยี่ยมมนุษย์อย่างเขา

เขามองไปที่ ไป๋ ลั่วซวง และกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับ”

“นายน้อยหลี่เหล่านี้เป็นพ่อแม่ของข้าข้ามาที่นี่เพื่อขอบคุณสำหรับภาพวาดที่ท่านให้ข้ายามมาครั้งสุดท้าย” ไป๋ลั่วซวงกล่าวด้วยความเคารพ

ไป๋หวู่เฉินและซูจินพยักหน้าอย่างเป็นมิตรกับหลี่เหนียนฟานในเวลาเดียวกัน

เมื่อเห็นท่าทีของพวกเขา ไม่น่าแปลกใจเลยที่สามารถสอนไป๋ ลั่วซวง ให้เป็นกุลสตรีเช่นนี้ได้

“ภาพวาดครั้งสุดท้ายมีข้อบกพร่องหากเจ้าจะขอบคุณ กรุณาเข้ามา” หลี่ เหนียนฟ่าน กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ปรากฏว่านางชอบภาพวาดของข้าและพาพ่อแม่มา ไป๋ ลั่วซวง เป็นคนที่รักการวาดภาพดังนั้นพวกเขาจึงมาเยี่ยมด้วยตนเอง

เขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติแม้แต่ผู้ฝึกตนที่เป็นอมตะก็จะมีงานอดิเรกอย่างแน่นอน แต่ระดับการวาดภาพของเขาได้รับการยืนยันจากระบบฉายาของนักบุญภาพวาดไม่ได้มีไว้เฉยๆและไม่น่าแปลกใจที่ผู้ฝึกตนจะชอบมัน

“มันรบกวนท่านเกินไป” ไป๋หวู่เฉินกล่าวด้วยความเคารพ

“ ปรมาจารย์ หลี่ข้าชื่อ หลิน ชิงหยุน เป็นเพื่อนของ ลั่วซวง มาเยี่ยมกับพวกเขาด้วย” หลิน ชิงหยุน รู้สึกประหม่า

หลี่ เหนียนฟ่าน ยิ้มและกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับ”

ยังมีสาวงามอีกคนหนึ่งที่มาในรอบห้าปีที่ผ่านมาในที่สุดสาวงามก็ริ่มเข้ามากันแล้ว

“ยินดีต้อนรับ” เสี่ยวไป๋ ออกมาต้อนรับพวกเขาในฐานะแม่บ้าน

ไป๋ หวู่เฉิน และ ซูเจียน เคยได้ยินสถานการณ์ของ เสี่ยวไป๋ จาก ไป๋ ลั่วซวง แม้ว่าพวกเขาจะยังตกใจ แต่พวกเขาก็ยังคงสงบ

หลิน ชิงหยุน แตกต่างออกไปร่างกายที่บอบบางของเธอสั่นสะท้านดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองไปที่ เสี่ยว ไป๋ และอุทาน “จิตวิญญาณฉี!”

หลี่ เหนียนฟ่าน รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยและไม่ต้องกังวลที่จะอธิบายปล่อยเขาไป

เจอใครก็ยต้องอธิบายความไฮเทคชองเสี่ยวไป๋ทุกคนเลยเหรอ

ไป๋ลั่วซวงดึงเสื้อหลินชิงหยุนอย่างเงียบ ๆ และกระซิบ: “ศิษย์พี่หลินใจเย็น ๆ ไม่แปลกที่จะเห็นอะไรในที่พักของผู้เชี่ยวชาญ แต่เจ้าต้องถือว่านี่เป็นโลกคนธรรมดาและอย่าพูดถึงการฝึกตนผู้เป็นอมตะ!”

หลิน ชิงหยุน ตระหนักว่าการแสดงออกของ หลี่ เหนียนฟ่าน นั้นผิดแกติเล็กน้อยและอดโทษตัวเองไม่ได้ นางไม่ควรเอะอะแบบนี้

หลี่เหนียนฟานกลับมานั่งที่โต๊ะอีกครั้งโจ๊กครึ่งชามที่เป็นมื้อเช้ายังไม่หมด

แต่เมื่อมองไปที่ทั้งสี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆข้าก็รู้สึกอายเล็กน้อยจึงเอ่ย
เชิญ: “แล้ว … พวกเจ้ากินไหม?”

“ไม่เป็นไร” ไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าจะมีกลิ่นที่ดี แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะหน้าด้านขอ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะทำให้ผู้เชี่ยวชาญขุ่นเคืองไหม

“อืมข้าอยากกินบ้าง”

ทันใดนั้น ไป๋ ลั่วซวง กล่าวอย่างอ่อนแรง

เธอกัดริมฝีปากและพูดอย่างขมขื่น

ครั้งสุดท้ายที่เครื่องกรองน้ำและเครื่องฟอกอากาศทำให้เธอประทับใจอย่างมากเธอรู้สึกว่าสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญกินต้องไม่ธรรมดาดังนั้นเธอจึงควรลองดู

“ ลั่วซวงเจ้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้าที่บ้านหรือ?” ซูเจียน รีบดึงลูกสาวของเธอ

ทำไมเด็กคนนี้ถึงทำยังงี้? ไม่ใช่แค่โจ๊กชามเดียวหรือเปล่าเจ้าสามารถกินได้อิ่มเมื่อกลับไป คำถามอย่างสุภาพของผู้เชี่ยวชาญจะคิดเป็นจริงเป็นจังได้ยังไง

“ ลั่วซวงอย่าไร้มายาท!” ไป๋หวู่เฉินยังรีบดุ

ไป๋ลั่วซวงหน้ามุ่ยด้วยความเสียใจพ่อและแม่ของเขาคงลืมไปแล้วหลี่กงซีดื่มน้ำจิตวิญญาณเพียงอย่างเดียวเขาจะกินสิ่งธรรมดาได้อย่งไร? พวกเขาไม่สามารถเข้าใจอารมณ์นางได้

“ฮ่า ๆ ๆ มันก็แค่โจ๊กชามเดียว ไม่มีอะไรต้องสุภาพ”

หลี่ เหนียนฟ่าน คิดว่า ไป๋ ลั่วซวง น่ารักและหัวเราะ “เสี่ยง ไป๋ เสิร์ฟโจ๊กให้ สหายไป๋!”

ไป๋ลั่วซวงเดินออกมาและนั่งตรงข้ามหลี่เหนียนฟาน

ไป๋ลั่วซวงรับข้าวต้มจากมือของเสี่ยวไป๋ ไป๋ลั่วซวงมองอย่างระมัดระวัง

เห็นรวงข้าวที่อวบอิ่มชุ่มอยู่ในซุปข้าวสีขาวน้ำนมสะท้อนให้เห็นถึงความสุกสกาวราวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวค่ำคืน

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงข้าวต้มสีขาวหนึ่งชาม แต่ ไป๋ ลั่วซวง เชื่อว่าอาหารอันโอชะนี้จะไม่ทำให้ตัวเองผิดหวัง

หยิบชามขึ้นมาซดเบา ๆ

น้ำโจ๊กข้น ๆ ห่อริมฝีปากของนางและทะลวงเข้าไปในปากของนางอย่างราบรื่นทันใดนั้นความรู้สึกอบอุ่นราวกับอยู่เบื้องหน้าสวรรค์ก็หลั่งไหลเข้ามาในร่างกายของนาง

อร่อยมาก!

รสชาติที่ดีที่สุดและกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของข้าวต้มสีขาวทำให้แก้มของ ไป๋ ลั่วซวง ราวกับมีก้อนเมฆสีแดงลอยอยู่บนนั้น

ในขณะเดียวกันเธอก็พบว่าน้ำที่ใช้ปรุงโจ๊กคือน้ำวิญญาณที่เธอดื่มครั้งสุดท้าย!

ข้าวต้มขาวที่ไหนนี่มันอาหารเทพกินชัด ๆ !

มันอร่อยมากเธอพยายามชักชวนพ่อแม่ของเธอว่า “พ่อกับแม่พวกท่านก็มากินโจ๊กนี้สิ มันอร่อยมาก!”

นางไม่กล้าพูดถึงน้ำจิตวิญญาณนางทำได้เพียงคำใบ้ที่คลุมเครือ

“เจ้ากินไป ของเจ้าอย่าพูดมาก!” ไป๋หวูเฉินหน้าแดงด้วยความโกรธ

นี่ไม่น่าอายต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญเหรอ? จะเป็นอย่างไรหากเจ้าทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้กับผู้เชี่ยวชาญ

ไป๋ลั่วซวงไม่มีทางเลือกนอกจากนั่งกินโจ๊กต่อไป

“ ข้าจะทานอาหารเช้าเบา ๆ และตาม้วยผักดองมันหมาะกันมาก” หลี่เหนียนฟานยิ้ม

เขาปลูกผักต่างๆในสวนหลังบ้านพวกผักดองก็ดองด้วยตัวเองซึ่งไม่มีในโลกผู้ฝึกตน

“ ผักดองนี่คืออะไร?” ไป๋ลั่วซวงมองไปที่ผักดองจานเล็ก ๆ บนโต๊ะด้วยความอยากรู้อยากเห็น หลี่เหนียนฟานหยิบมันขึ้นกินเล็กน้อยแล้วก่อนกินกับข้าวต้ม

ข้าวต้มสีขาวอ่อนเข้ากันได้ดีกับรสชาติของผักดองและทั้งสองอย่างถูกทำให้เข้ากัน รสชาติสุดอ่อนช้อยที่ไม่สัมผัสมาก่อนกระจายไปทั่วปากของ ไป๋ ลั่วซวง

“ อร่อยจังเลย!”

เธอเบิกตาโพลงอ ราวกับเปิดประตูสู่โลกใหม่

ข้าวต้มขาวและผักดองเป็นส่วนผสมที่เรียบง่าย แต่อร่อยกว่าเนื้อเสือดาวที่เธอกินครั้งที่แล้ว!

ความเร็วในมือของเธอเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเธอหยิบผักดองอย่างชำนาญแล้วกินเข้าปากพร้อมกับข้าวต้มสีขาว

ในตอนนี้เธอมีความคิดเดียวที่หลงเหลืออยู่ในใจนั่นคือ “กินสิกินมัน!”

ใบหน้าของไป๋หวู่เฉินและซูเจียนเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน

นักกินคนนี้เป็นลูกสาวของเขาเองจริงหรือ

ไม่ใช่แค่ข้าวต้มขาวหนึ่งชามมันอร่อยเหรอ?

?

พวกเขายอมรับว่าพวกเขามีความโลภเช่นกัน

กลิ่นของข้าวต้มสีขาวไม่แรงในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไปกลิ่นนั้นก็แทรกซึมเข้าไปในจิตวิญญาณของพวกเขาเล็กน้อยทำให้พวกเขากลืนน้ำลายออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจและมีความปรารถนาในใจ

ควบคู่ไปกับการแสดงของ ไป๋ ลั่วซวง หัวใจของพวกเขาก็เหมือนมีแมวกำลังข่วนเล็บใส่มากขึ้นและพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะรีบกิน

แม้แต่หลินชิงหยุนก็มองไปที่ข้าวต้มสีขาวใสและช่วยไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายตัวเอง